Toespraken gehouden tijdens de 200 x wake, vreemdelingendetentie Zeist 3 juli 2022.

Opening door Klaas Eikelboom: Welkom allemaal bij de tweehonderste Wake na de schipholbrand.Ik ben Klaas Eikelboom, ik ben de koster van Kamp Zeist.

Ik regel het geluid, en als het donker is, en we om het kamp heenlopen doe ik het licht. Ik deel zaklampjes uit om te voorkomen dat de mensen over de takken struikelen.
Ik onderhoud ook een contact met gemeente Soest. Dit is n.l. een demonstratie en die moet gemeld worden. In zo’n melding hoort een doel. Dit schrijf ik dan: Het Nederlandse vreemdelingenbeleid onder de aandacht brengen, met name het insluiten van mensen zonder dat ze een misdaad begaan hebben en het deporteren van mensen (soms zelf kinderen) naar onveilige situaties.
Daarom staan we hier.
Om de ambtenaar een beetje gerust te stellen zeg ik dan. “De demonstratie heeft de vorm van een kerkdienst”.
In de kerk beginnen we vaak zo.: “Ik heet u welkom in de naam van de God van hemel en aarde”
Hierachter ziet u een symbool dat de verhouding tussen die twee duidelijk maakt n.l. een hek. Het staat op de aarde en het werkt. Het houdt ons tegen en brengt scheiding aan. Maar als je omhoog kijkt, zie je dat het hek stopt. Het is onmogelijk het door te trekken naar de hemel. Daarom staan we hier. Want er zijn mensen, politici, beleidsmakers, in wiens gedachten het hek doorloopt in de hemel. Dat is niet reëel. Dat is niet de realiteit die God ons belooft heeft. Als de hemel de aarde raakt, zijn er geen hekken meer. Tweehonderd keer staan we hier nu. We gaan niet weg. Laat die gedachte los. We staan hier nog meer voor de mensen aan de andere kant van het hek. Het hek houd ons tegen. Wij zijn op de aarde. We kunnen ze slechts bereiken door bloemen te sturen, en soms hun namen over het hek te schreeuwen. Dit is onze boodschap. Ondanks het hek blijven jullie mensen. Want we leven onder dezelfde hemel.
Welkom bij deze wake.

Toespraak door burgemeester Koos Janssen,
Het is een opgave te leven in een tijd die onherroepelijk verstrijkt.
Zo staat het in een boek van Paul van Tongeren. Denker des Vaderlands.
De tijd verstrijkt onherroepelijk. En het is een opgave hier telkens weer te staan.
Deze samenkomsten zijn een ritueel geworden. Een ritueel dat nooit went. Een ritueel waarvan je hoopt dat het geen regelmaat krijgt. Tóch is het zo. We staan hier weer. Ík sta hier weer. Vier jaar geleden, bij de honderdvijftigste wake, sprak ik ook op deze plek. Het raakt me om hier weer te staan.
Terwijl de tijd verstrijkt, blijven we hoop geven en geduld hebben. Want dát is onze opgave. Hoop géven en geduld hébben.
Deze tweehonderdste wake is de verbeelding van het hebben van vertrouwen. Van het geven van hoop. Van het bewaren van geduld terwijl kostbare tijd verstrijkt.
We blijven hoop geven door voor een ander een lichtpuntje te zijn. We laten bloemen achter bij dit hek, we laten ons horen door samen te zingen, we geven iets kleins dat binnen een grote betekenis heeft.

Het zijn bemoedigende tekens van medemenselijkheid. In het bijzonder voor de kinderen die hier binnen leven. Wees niet bang, heb vertrouwen. Vertrouwen dat er een andere tijd komt. Een tijd van spelen in vrijheid, naar een gewone school gaan, de wereld ontdekken. Wij zijn er.
Jullie zijn er. Voel je verbonden met de wereld.
Terwijl de tijd verstrijkt, wordt het geduld van de mensen en kinderen hier binnen op de proef gesteld. Zij moeten geduld hebben met de situatie. Met zichzelf. Misschien wel met elkaar. Geduld om vertrouwen te houden in een andere tijd.
Van ons vraagt dat een actieve houding. Een houding gericht op verandering, terwijl we verdragen dat we die verandering níet kunnen afdwingen. Dat vraagt moed en doorzettingsvermogen. Van iedereen die hier is. Vandaag en al die andere keren.
We laten de tijd niet geruisloos verstrijken. We blijven waken. We blijven zien wat van waarde is: onze medemens. De wake laat zien dat we mens zijn in verbinding met elkaar. Dat het belangrijk is ons gevoel te volgen. Dat we iets kunnen betekenen vóór en mét elkaar.
Deze samenkomsten doen ertoe. We blijven hoop geven en geduld hebben. Zolang het nodig is.
Dank u wel

Toespraak Esther Bijmolt, kinderrechten activist.

MAMAAAA!
Mamaaaa! Hoeveel van jullie hebben dat niet geroepen. Mamaaaa!
Voor sommigen misschien heel lang geleden. Om daarna bij mama te
mogen komen, op haar schoot, tegen haar borst. De troostende
woorden te horen. Nee, de situatie veranderde niet altijd gelijk, en
toch veranderde alles… En niet alleen moeders, ook vaders kunnen je
dat thuisgevoel geven. Oost, West, thuis best.
Zeist
Vandaag staan we stil bij de 200e wake hier bij Kamp Zeist. 200
zondagen zijn er vrouwen, mannen en kinderen geweest die zeiden:
Vluchtelingen, roep me maar… Roep maar. Kom maar bij ons op
schoot zitten, wij zijn er voor je, we luisteren naar je, we troosten je..
En mensen, wat hebben jullie daarmee hier in Zeist een ongelooflijk
belangrijke rol! Jullie staan niet graag op de voorgrond, maar
vandaag wil ik jullie wel als eerste bedanken. Bedanken voor je
beschikbaarheid, voor het feit dat jullie er zijn. Ik kon er zelf niet altijd
bij zijn, maar voelde mij altijd verbonden met jullie. De keren dat
jullie er waren ook voor mij als ik gezinnen en kinderen aan de
andere kant van het hek had bezocht.
Vluchtelingen
200 keer stonden jullie hier op zondagmiddag voor mensen die niet
meer kunnen zeggen: Oost, West, Thuis best. Vanuit Oost en West
kwamen deze mensen hierheen op zoek naar een nieuw Thuis. Vol
verwachting. Vol hoop. En ze kwamen in het kamp….. <stilte>
Geen moeder die ze, figuurlijk gesproken, op schoot nam. Geen
warm welkom. Geen thuis. Een kamp.
Dat doet mij pijn. Dat doet u pijn.
Soms bekruipt je dat machteloze gevoel. Konden wij het systeem
maar veranderen. Zou je bij alle politici op de koffie willen, ze willen
vertellen dat het over mensen gaat. MENSEN.

Jullie kozen ervoor om hier te staan. Als een moeder. Een bloemetje
door het hek te steken. Te zingen. En zo lieten jullie als een
waardevolle moeder weten, wij zijn er voor jullie!
Politiek
Vandaag zijn hier ook politici aanwezig of mensen die invloed hebben
op de politiek. Mannen en Vrouwen. Ik wil jullie vandaag vragen, je
hart te openen. Om net als deze trouwe wakers uw hart open te
stellen voor vluchtelingen? Even onze overtuigingen, zoals een vol
Nederland, even aan de kant te zetten? En tijd te maken. Tijd en
ruimte voor vluchtelingen? Kinderen en volwassenen met kansen.
Kansen voor henzelf, kansen voor Nederland. Ga met ze in gesprek,
en het moederhart in u zal breken van liefde.
Hoop
U weet het, mijn hart ligt speciaal bij kindjes. Jarenlang heb ik
gestreden. Gestreden om het Internationaal Verdrag voor de rechten
van het Kind, ook werkelijk uit te voeren. Het kinderpardon is er
gekomen, maar niet voor ieder kind. Ook vandaag moet ik nog
strijden voor de rechten van het Kind, het Vluchtelingenkind.
Dankbaar ben ik te weten dat er hier in Zeist altijd mensen met mij
waakten. Het liefst zou ik willen dat dit de laatste wake is. De laatste
omdat onze samenleving het moederhart laat prevaleren boven ratio
en economie. Pas vertelde ik mijn vriend dat ik geen bucketlist heb.
Waarop hij zij: Maar daar staan toch nog heel veel kindjes op! Dat is
zo, en die gaan er pas vanaf als wij ons in Nederland realiseren dat er
genoeg is voor iedereen.
Mag ik u dan tot slot vragen, blijft u nog zolang met mij waken?

Rikko Voorberg , pop-up dominee en activist, refereerde in zijn toespraak aan de noodwake in 2018 die werd gevoerd voor gezin Andropov uit Culemborg. Hij haalde de warme en meelevende woorden van burgemeester Koos Janssen aan: zo kan de overheid ook zijn! We waren aanwezig, liepen om het centrum en riepen hun namen, tot we niets meer terug hoorden. Maar wat hadden wij anders kunnen doen dan hier aanwezig zijn?

Groet uit Rotterdam, waar de wake op het zelfde moment gehouden wordt, maandelijks.

Beste wakers in Zeist,
Vanuit de wake in Rotterdam willen we jullie danken voor de bijzondere wijze waarop jullie 200 maanden gewaakt hebben bij de hekken van Kamp Zeist tegen de zinloze en inhumane opsluiting van vreemdelingen.
We vertrouwen erop dat jullie je in Goede Geest, met de rechtvaardigheid van Salomon, de kracht van Samson en de sluwheid van David blijven inzetten, omwille van de meest kwetsbare vreemdelingen in ons midden, totdat de hekken van Kamp Zeist neergehaald zijn.
Daartoe dichten we jullie met het woord van Dorothee Sölle “de langste adem” toe.
Namens de wakers bij het Detentiecentrum Rotterdam,
Met strijdbare groet
Connie van den Broek
Organisatie Wake Rotterdam