De Protestantse Kerk in Nederland heeft bij de Raad van Europa een klacht ingediend tegen de Nederlandse Staat.
De kerk eist dat illegalen voedsel, kleding en onderdak krijgen.
Volgens de Protestantse Kerk is dit een “uiterst middel” om de Staat te bewegen voor alle soorten vluchtelingen te zorgen. Het doel is volgens de kerk dat Nederland het Europese mensenrechtenverdrag na moet leven. Daarin staat dat iedereen recht heeft op ‘sociale en geneeskundige bijstand en huisvesting’.
In 2010 was een dergelijke klacht van Defence for children en enkele andere organisaties succesvol. De Nederlandse Staat mocht van Europa geen uitgeprocedeerde gezinnen met kinderen meer op straat zetten, omdat dit de menselijke waardigheid van kinderen aantast.
Maar nu gaat het om volwassen asielzoekers. Bij een herhaald verzoek om een verblijfsvergunning mogen ze dat wél in Nederland afwachten, maar ze krijgen geen opvang. Ook gaat het om illegalen, die terug moeten naar hun land van herkomst, maar dat niet willen of niet kunnen. En naar schatting gaat het om duizenden mensen, maar exacte cijfers zijn er niet.
Koepel
De klacht is via een koepel van Europese kerken ingediend bij de Raad van Europa.
De Conference of European Churches is betrokken, omdat alleen Europese organisaties zo’n klacht mogen indienen.
De scriba van de PKN benadrukt, dat de kerk zich niet tegen de asielprocedure zelf keert. Maar de overheid mag deze mensen niet zonder meer op straat zetten!
De klacht wordt behandeld door het Europees Comité voor Sociale Rechten, dat erop toeziet, dat aangesloten landen de regels van het mensenrechtenverdrag naleven. Dit comité gaat in gesprek met de Nederlandse overheid. Mocht de klacht gegrond verklaard worden, dan wordt Nederland opgeroepen het beleid aan te passen.
De hele procedure zal naar verwachting een half jaar tot een jaar duren.
Een bericht over Kamp Zeist
Het gebouw nr. 4 aan het bospad, waar we straks weer naar toe lopen, om bloemen in het hek te steken, om te zingen en de mensen te groeten, wordt eind maart gesloten. De mensen, die daar nu verblijven worden overgeplaatst naar Alphen aan de Rijn (?).
De Protestantse Kerk in Nederland heeft bij de Raad van Europa een klacht ingediend tegen de Nederlandse Staat.
De kerk eist dat illegalen voedsel, kleding en onderdak krijgen.
Volgens de Protestantse Kerk is dit een “uiterst middel” om de Staat te bewegen voor alle soorten vluchtelingen te zorgen. Het doel is volgens de kerk dat Nederland het Europese mensenrechtenverdrag na moet leven. Daarin staat dat iedereen recht heeft op ‘sociale en geneeskundige bijstand en huisvesting’.
In 2010 was een dergelijke klacht van Defence for children en enkele andere organisaties succesvol. De Nederlandse Staat mocht van Europa geen uitgeprocedeerde gezinnen met kinderen meer op straat zetten, omdat dit de menselijke waardigheid van kinderen aantast.
Maar nu gaat het om volwassen asielzoekers. Bij een herhaald verzoek om een verblijfsvergunning mogen ze dat wél in Nederland afwachten, maar ze krijgen geen opvang. Ook gaat het om illegalen, die terug moeten naar hun land van herkomst, maar dat niet willen of niet kunnen. En naar schatting gaat het om duizenden mensen, maar exacte cijfers zijn er niet.
Koepel
De klacht is via een koepel van Europese kerken ingediend bij de Raad van Europa.
De Conference of European Churches is betrokken, omdat alleen Europese organisaties zo’n klacht mogen indienen.
De scriba van de PKN benadrukt, dat de kerk zich niet tegen de asielprocedure zelf keert. Maar de overheid mag deze mensen niet zonder meer op straat zetten!
De klacht wordt behandeld door het Europees Comité voor Sociale Rechten, dat erop toeziet, dat aangesloten landen de regels van het mensenrechtenverdrag naleven. Dit comité gaat in gesprek met de Nederlandse overheid. Mocht de klacht gegrond verklaard worden, dan wordt Nederland opgeroepen het beleid aan te passen.
De hele procedure zal naar verwachting een half jaar tot een jaar duren.
Een bericht over Kamp Zeist
Het gebouw nr. 4 aan het bospad, waar we straks weer naar toe lopen, om bloemen in het hek te steken, om te zingen en de mensen te groeten, wordt eind maart gesloten. De mensen, die daar nu verblijven worden overgeplaatst naar Alphen aan de Rijn (?).
Wat er met het gebouw nr. 52 gaat gebeuren, is nog niet bekend. Indien daar geen vreemdelingen zonder strafblad worden gehuisvest, dan komen er waarschijnlijk nog twee wakes, nl. op 7 april en 5 mei. Als daar wél vreemdelingen zonder strafblad komen, dan gaan de wakes gewoon door op elke eerste zondag van de maand, maar alleen aan de voorkant bij de poort.
Internationale reizigers stranden halverwege op koude perrons. Dat is nog het ergste: dat je halverwege ergens voor uren wordt gedumpt op een station waar de restauratie is gesloten. Reizigers staan gedwongen op een extreem onbeschutte plek. Als men erop uit is geweest om stations zo ongastvrij en ongemakkelijk mogelijk te maken, is die opzet voortreffelijk geslaagd. Wie realiseert zich dat reizigers ook mensen zijn? Wat een rot gevoel, maar straks zijn we hopelijk allemaal behaaglijk warm en veilig weer thuis. Maar dit is toch wel reden voor een parlementair Fyra-onderzoek, want dit kan toch niet! Wat een rot gevoel!
Hoeveel te meer geldt dit voor de mensen, achter onze rug die niet ettelijke uren maar vaak een onbepaald aantal maanden wezenloos moeten wachten in de opzettelijk extreem gemaakte omstandigheden, die we detentiecentra noemen of justitieel complex zoals nu in gebruik genomen op Schiphol? Daar zijn nu cellen voor 580 gedetineerden en een aanmeldcentrum voor 288 mensen in tweepersoons cellen in gebruik genomen. Spiksplinter nieuw en een mensenrechten-schande. Parlementair onderzoek is nodig!
Alle mensen zijn gelijk, alle mensen zijn kwetsbare reizigers op hun tocht door het bestaan.
Je mag mensen niet dumpen voor een niet bekend gemaakte tijd op een extreem onbeschutte plek achter ijzeren tralies. Mensenrechten! Heb Uw naaste lief als U zelf! Nederland wil in zijn buitenlands beleid terecht weer voorvechter zijn van de mensenrechten. Dat is goed.
De zelfmoord van Aleksandr Dolmatov in het Detentiecentrum Rotterdam, een paar dagen geleden, roept bij zijn moeder en bij vele anderen vragen op. Waarom werd de asielaanvraag van deze technicus van een Russische raketfabriek door de IND vlot afgewezen en niet op zijn gevoeligheid erkend? Hoe komt het overigens, dat bij alle statistische gegevens over de trage mensenstroom door de detentiecentra, geen informatie wordt gegeven over het aantal zelfmoorden en overlijdens in de detentiecentra. Terwijl het hoge gebruik van de isoleercellen, 900 maal per jaar, een zorgvuldige monitoring vergt.
Detentiecentra in Nederland hebben in de eerste helft van 2011 zo’n 450 keer vreemdelingen opgesloten in een isoleercel. Gemiddeld zaten er in deze periode 1230 mensen in de in totaal vier detentiecentra in Rotterdam, Schiphol, Zeist en Zaandam. Het gaat hierbij om vreemdelingen die niet uit zichzelf Nederland verlaten. “Maar slechts 25 procent van hen heeft ook daadwerkelijk iets op zijn kerfstok”, zegt SP-kamerlid Gesthuizen. “Daar tegenover staat dat 90 procent van hen psychische klachten heeft.”
(Trouw 23.1.13)
Samen met de wakes bij het Justitieel Complex Schiphol en het Detentiecentrum Rotterdam bepleiten wij en wel op korte termijn:
*Raadpleeg een onafhankelijk arts of psychiater voordat iemand wordt opgesloten.
*Begeleid extra kwetsbare mensen, sluit ze niet op en helemaal niet in een isoleercel.
*Maak gebruik van borgsom, garantstelling, open instellingen. Die zijn al een succes gebleken.
*Laat de deuren van de cellen 24 uur per etmaal open.
*Geef verlof tot begeleid bezoek aan terminale familieleden.
*Onttrek de detentiecentra aan de werking van de Penitentiaire Beginselenwet.
*Laten we zelf in eigen land de mensenrechten respecteren, ook wat onze ongedocumenteerden aangaat. Daarvoor blijven wij samen opkomen.
Het is een beeld dat mij raakt: tegen de zwartste hemel aangeschreven.
Waarom waken wij hier bij het detentiecentrum? Om verschillende motieven.
Een daarvan is die zwarte hemel boven de hoofden van de mensen die hier zitten. Onder welk gesternte wachten zij op wat de toekomst brengen moge?
We zijn deze week aan een nieuw jaar begonnen. Zal dit jaar ook voor hen een nieuw begin brengen?
Een paar berichten uit de laatste nieuwsbrief van STIL in Utrecht, de solidariteitsorganisatie voor vluchtelingen en migranten zonder papieren. Waar veel mensen die hier worden uitgezet naartoe gaan om hulp.
500 vluchtelingen van eerdere tentenkampacties worden in januari mogelijk op straat gezet. Vluchtelingen die aan de acties in Ter Apel en Den Bosch hebben meegedaan zullen in groepjes van 25 mensen worden uitgezet. Anderen zijn of worden alsnog overgebracht naar vrijheidsbeperkende locaties. Sommigen zitten daar al een jaar, want voor onuitzetbare vluchtelingen is nog geen oplossing gevonden. Maar staatssecretaris Teeven meent dat voor deze groep geen opvang hoeft te worden geregeld. Ze zijn hier zelf gekomen, dan kunnen ze ook zelf weer weg.
Mensen zonder verblijfsvergunning kunnen straks op basis van hun status, beter gezegd hun gebrek aan status, een boete krijgen van 3900 euro. Als illegaal verblijven strafbaar wordt, dan zullen mensen in lichamelijke of psychische nood nog minder medisch hulp durven zoeken. Verwacht wordt dat een meerderheid van de Tweede Kamer voor strafbaar stellen zal stemmen.
Mogadishu is officieel weer veilig verklaard. Hierover zal binnenkort in de kamer een debat worden gevoerd. Wanneer is een land weer veilig?
Het is een zwarte hemel boven talloze vluchtelingen en asielzoekers, die hier gekomen zijn in de hoop op een nieuw bestaan.
Waarom waken wij hier?
Omdat wij geloven in elk spoortje licht dat door wie dan ook tegen die zwarte hemel wordt aangeschreven.
Omdat we de hoop niet willen opgeven.
Omdat het aanwijsbaar helpt om aandacht te vragen voor het lot van kwetsbare groepen mensen in onze samenleving.
Als teken van solidariteit.
Sporen van licht zijn er ook.
Op 16 december stonden hier meer dan 250 mensen om aan deze kant van het hek te luisteren naar een concert dat gegeven werd voor de mensen binnen.
Op tweede kerstdag werd in de Nieuwe Kerk in Utrecht een kerstdiner georganiseerd voor mensen met en zonder papieren.
Ook zijn er nieuwe opvangplekken gevonden voor mensen die, met of zonder kinderen de kou in worden gestuurd. De bekendste daarvan is de Vluchtkerk in Amsterdam.
Het bureau van STIL, dat tijdelijk gesloten was omdat ze de toeloop niet meer aan konden, is weer open.
Het zijn misschien maar kleine spoortjes van licht, in kriebelhandschrift geschreven, maar ze zijn er. En ze laten niet af. En wij ook niet.
Straks zal Paul Cherryseed een lied van hoop zingen, met een lichte hand geschreven.
Situatie nu 2 december 2012 Wake Detentiecentrum Kamp van Zeist
Na aantreden van het nieuwe kabinet is de vraag hoe de voor de vreemdelingendetentie verantwoordelijke bewindspersoon zich opstelt. Dit betreft staatssecretaris van Veiligheid en Justitie, de heer F. Teeven. Wij zullen het wellicht nog vaak over hem hebben. Hij gaf op 6 november jl. schriftelijk antwoord op Kamervragen over een zieke Burundese vrouw van 67 jaar die reeds acht maanden in vreemdelingendetentie zat. Inmiddels heeft de Raad van State in hoger beroep een uitspraak gedaan, waardoor zij niet meer in detentie zit, maar wel het land moet verlaten. Het begon met een krantenbericht in het Nederlands Dagblad van 6 oktober jl. onder de titel Vernederende behandeling Jacqueline moet stoppen. Wij citeren nu een paar uitspraken uit het antwoord, die een aanwijzing zouden kunnen zijn hoe de staatssecretaris gaat optreden:
Antwoord op vragen over het detineren van mensen ouder dan 65 jaar die medische klachten hebben:
Indien niet met een lichter middel kan worden volstaan, bijvoorbeeld omdat er een concrete reden is te vrezen dat betrokkene zich niet aan een toezichtsmaatregel zal houden, wordt de vreemdeling in beginsel in bewaring gesteld. De Nederlandse overheid voldoet aan de bepaling uit de Europese terugkeerrichtlijn, die stelt dat bijzondere aandacht wordt besteed aan de
situatie van kwetsbare personen. Personen die extra zorg behoeven worden op een afdeling voor extra zorg geplaatst, waar extra zorg, structuur en aandacht worden geboden. Voor alle ingeslotenen is medische zorg naar behoefte beschikbaar, met het activiteitenaanbod wordt ruim aandacht besteed aan het welzijn van ingeslotenen. Aan de bepaling of een ingeslotene niet detentiegeschikt is ligt een individuele beoordeling door een arts ten grondslag. De arts beoordeelt onder andere aan de hand van de mate waarin de ingeslotene voor zijn algemene dagelijkse levensverrichtingen afhankelijk is van hulp van anderen.
Antwoord op een volgende vraag over het detineren van oudere, zieke mensen:
Ik acht het van belang dat in alle gevallen een afweging wordt gemaakt of met een lichter middel kan worden volstaan. Dat houdt in dat de individuele situatie van de vreemdeling leidend is voor de toepasselijke toezichtmaatregel. Daarbij bestaat nadrukkelijk aandacht voor kwetsbare groepen als minderjarigen of vreemdelingen met medische problemen. In het kader van het vreemdelingentoezicht wordt door de Hulpofficier van Justitie van de Vreemdelingenpolitie en van de Koninklijke Marechaussee ook altijd een belangenafweging gemaakt, waarbij ook eerst gekeken wordt naar alternatieven voor vreemdelingenbewaring.
Als gevolg van de Europese Terugkeerrichtlijn geldt er in beginsel een maximale duur voor vreemdelingenbewaring van 6 maanden. Deze mag worden verlengd tot 18 maanden als betrokkene niet meewerkt aan het vertrek of als de benodigde documentatie uit het land waar naar toe moet worden uitgezet op zich laat wachten. Voor ouderen is in dit kader geen apart maximum gesteld.
Ik laat reacties op deze uitspraken over aan mensen die bekend zijn met de situatie hierbinnen. De zwijgplicht van wie hier werken belet ons zicht erop. Het was mij niet bekend dat er een afdeling voor extra zorg in dit Detentiecentrum functioneerde, noch dat medische zorg naar behoefte beschikbaar is. Begrijp ik nu, dat de individuele beoordeling van de arts van de detentiegeschiktheid van de gedetineerde, met name onder andere gaat over de mate waarin iemand zonder hulp naar het toilet kan. Alsof de geestelijke druk niet primair geldt.
Wij wensen de staatssecretaris in het belang van degenen die onder zijn hoede verkeren wijsheid, menselijkheid, vrede en alle goeds.
Kinderpardon is een feit, door de P.v.d.A. binnengehaald: bemoedigend! Door allerlei organisaties 6 jaar fors voor gelobbyed.
Transithuis: in Groningen onlangs gestart: een lichtpuntje! Uitgeprocedeerden, die dat willen krijgen concrete hulp om hun terugkeer voor te bereiden. Mensen worden zoveel mogelijk op eigen benen gezet en krijgen zelf de regie in handen. KerkinActie, justitiepastores en het ministerie werken hierin samen.
NEGATIEF
Hoofdproblemen worden echter niet aangepakt
De voorwaarden bij het kinderpardon maken dit succes tot 1 met een bijsmaakje: ouders die niet meewerkten door de hele procedure heen vallen er buiten. Kinderen van 1F ouders blijven buiten beeld. Zo zullen veel kinderen die wel al 5 jaar vòòr hun 18-de in Nederland verblijven niet in aanmerking komen voor dit pardon. Er moet gevreesd worden voor een grote mate van willekeur.
Eens illegaal altijd illegaal en als de overheid een fout maakte, waardoor je illegaal gemaakt werd??? Dat kan dan niet meer worden teruggedraaid….
Schrijnende gevallen worden door deze maatregel extra getroffen
Streng/rechtvaardig nog altijd de illusie dat ieder die terug wil ook kan… De realiteit is : de straat. Hun aantal groeit, met tentenkampen en grote aantallen mensen met psychische problemen. De overheid delegeert het probleem naar kerken en gemeenten. Het probleem van de onuitzetbaarheid wordt nog steeds ontkend.
Vreemdelingendetentie een carrousel van 18 maanden maximaal – de straat – 18 maanden biedt geen oplossing, maar leidt tot marginalisering en dehumanisering. Ook deze problematiek wordt ontkend en alternatieven worden van tafel geschoven.
Ongeveer de verklaring die gisteren door de Raad van kerken op het partijcongres van de P.v.d.A. werd gelanceerd.
Voor ons kan het eigenlijk niet anders of het op strafrechtelijke manier detineren van mensen zonder strafblad, omdat ze geen documenten hebben, loopt op zijn laatste benen, want wie zal dit in opspraak zijnde systeem in ons fatsoenlijke land nog willen voortzetten of verdedigen?
Onderwijl is er alsof we niet beter weten door de overheid fors geïnvesteerd in een nieuw mega-gevangeniscomplex Schiphol-West voor vreemdelingen zonder geldige papieren. Het ligt aan een doodlopende weg. In alle denkbare betekenissen. Je kunt het megaproject aan je rechterhand even zien als je vanuit Amsterdam de Schipholtunnel inrijdt. Het moet vanaf december a.s. het detentiecentrum Schiphol Oost vervangen, waar 27 oktober 2005 de verschrikkelijke brand woedde waarbij elf mensen omkwamen. Het moet ook het detentiecentrum Zaandam vervangen. In de cellenblokken kunnen 580 mensen opgesloten worden. Er zijn binnen de metershoge muren ook een Aanmeld Centrum met 2 persoonscellen voor 288 mensen en een rechtbank. Naast het complex is ook een Marechausseekazerne en een Frontex-opleiding gebouwd. Frontex is de grenspolitie ter verdediging van het fort Europa tegen de instroom van migranten.
Het Detentiecentrum Alphen aan de Rijn is inmiddels gerenoveerd en weer in gebruik genomen. In eerste instantie voor 400 mensen. Er komen naast strafrechtelijk gedetineerde vreemdelingen ook Nederlanders te zitten. De capaciteit van het detentiecentrum Alphen is hiermee verminderd van 1300 naar 1000 Er zaten in Kamp van Zeist een tijd lang gedetineerden uit Alphen aan de Rijn, dus de bezettingsgraad zou hierdoor in Soesterberg kunnen gaan dalen. De detentieboten in Zaandam zijn op 14 september gesloten. De vreemdelingen zijn overgeplaatst.
In 2011 werden 6 100 vreemdelingen in de detentiecentra opgesloten. Gemiddeld zaten er steeds 1240 mensen zonder papieren achter slot en grendel. Iets minder dan de helft van hen zat er langer dan drie maanden. Alleen dit cijfer toont al aan dat er nog veranderingen moeten komen wil Nederland enigszins aan de internationale richtlijnen voor het omgaan met ongedocumenteerde mensen gaan voldoen.
Wij voelen ons gesteund in het bij de recente verkiezingen pleiten voor een humaner vreemdelingenbeleid door de oproep van LOS het Landelijk Ongedocumenteerden Steunpunt, Cordaid en Justitia et Pax voor een nieuw en realistisch migratiebeleid. We noemen twee punten: het afschaffen van detentie als standaardprocedure en het elders onderbrengen van de ministeriële discretionaire bevoegdheid, namelijk bij een brede maatschappelijke commissie buiten het politieke spel. Er zal nog wat te bepleiten over zijn, is te voorzien. Wat is er toch gebeurd met de 10x humaner van Kamp van Zeist? Waar gaat dat ook al weer over: geen handboeien bij aanhouding of bezoek aan ziekenhuis of rechtbank, geen naakte visitatie, geen 16 uur per etmaal de celdeuren op slot, kleinschalige opvang, geen inreisverbod, overdracht van de discretionaire bevoegdheid naar een Ombudsvrouw voor de vreemdelingen.
Detentiecentra zijn te duur in geld, in menselijkheid, in opofferen van rechtsbeginselen en in bederven van ons imago in de opkomende economieën. “Situatie nu” wordt tot onze spijt een volgende maal vervolgd.
Minister Leers googelde met uitzetcijfers, stelt de kamer begin augustus vast. Leers lijkt er belang bij te hebben het aantal uitzettingen te overdrijven. Opschepperij? Afschrikking?
Ondertussen bracht De Nederlandse ombudsman afgelopen maand een vernietigend rapport uit over het detentiebeleid. De Nationale ombudsman constateert dat vreemdelingen in vreemdelingenbewaring verblijven onder een niet passend regime waardoor het respect voor de eerbiediging van grondrechten van vreemdelingen ernstig onder druk komt te staan. Dit vindt zijn oorzaak voor een deel in het feit dat vreemdelingenbewaring onvoldoende fungeert als een ultimum remedium en de overheid blijft hangen in de onjuiste veronderstelling dat vreemdelingen maar een relatief korte periode in vreemdelingenbewaring verblijven.
Daarnaast is van belang dat in het huidige regime geen recht wordt gedaan aan het gegeven dat vreemdelingenbewaring een bestuursrechtelijke maatregel is, met als enig doel te voorkomen dat een vreemdeling zich onttrekt aan uitzetting, en niet bedoeld is als bestraffing. Daarbij komt dat de uitvoering van de vreemdelingenbewaring in een aantal opzichten het regime voor vreemdelingen nog soberder is dan voor strafrechtelijk gedetineerden. Voorbeelden hiervan zijn het gebruik van meerpersoonscellen bij het niet mogen verrichten van arbeid en het lange verblijf op cel: namelijk van 16.30 uur ‘s middags tot 8.00 uur de volgende ochtend.
Vele gezaghebbende instanties zoals de Inspectie voor de Sanctietoepassing, De CPT, Amnesty International, Justitia et Pax, hebben het huidige regime bekritiseerd en tal van aanbevelingen gedaan. Diverse malen is al geconstateerd dat de wijze waarop nu invulling wordt gegeven aan de bewaring in strijd is met mensenrechten. Deze kritiek heeft wel geleid tot enkele aanpassingen binnen het dagprogramma maar heeft nog niet geleid tot een wezenlijk andere invulling van het regime. Ondanks toezeggingen op een aantal punten. Een van de oorzaken die hiervoor genoemd worden, is dat steeds de Penitentiaire Beginselenwet als uitgangspunt wordt genomen.
Daarnaast bestaan in de praktijk, buiten de zogenoemde gezinslocaties, nauwelijks alternatieven voor vreemdelingenbewaring. Overigens leidt de huidige wijze van werken niet tot meer uitzettingen en is vreemdelingenbewaring economisch gezien een kostbaar middel. Dat weet meneer Leers ook wel.
De minister reageerde onder meer dat begin dit jaar proeven zijn gestart met alternatieven voor vreemdelingendetentie, ZOALS meldplicht, borgsom, verblijf in asielzoekerscentra of een vrijheidsbeperkend centrum met terugkeerbegeleiding en het financieren van projecten van organisaties, vaak lokaal gesteund door gemeenten en kerken, gericht op duurzame terugkeer (bijv. met opleidingen en psychosociale begeleiding).
De Nationale ombudsman signaleert volgens Leers terecht dat de proeven nu nog kleinschalig zijn. Na afloop van de proeven moet eerst bekeken worden of de alternatieven er niet toe leiden dat vreemdelingen zich aan terugkeer onttrekken. Bij de evaluatie van de proeven kunnen de aanbevelingen van de Nationale ombudsman mogelijk een belangrijke bijdrage leveren.
Dat zou ik bijna goed nieuws willen noemen.
Maar je zal het maar zijn. Gevlucht. Gehoord. Gestopt in een AZC. Gewogen. niet mogen werken aan je toekomst. Wachten. Afhankelijk zijn. Wachten. Negatieve beschikking. Weer vrezen dat je onveilig bent. Lang wachten. Ten slotte uitgeprocedeerd.
De Raad van Staten komt er aan te pas, kijkt of de procedure klopt en stemt in met het besluit. Nog meer vrezen voor je veiligheid. Besluiten om niet mee te werken aan uitzetting, omdat je weet DAAR niet veilig te zijn.
Kiezen voor de illegaliteit. Tot je dan wordt opgepakt.
Het verhaal van Ram begint twee weken terug. Ram is niet zijn naam natuurlijk. Zijn vriendin vertelt:
In de nacht van zondag op maandag werd één van mijn ergste nachtmerries waarheid, om 4 uur ’s nachts kreeg ik namelijk een telefoontje van vanuit het politiebureau: hij was op zijn werk gearresteerd… mijn lieve vriend . Hij is afkomstig uit Afghanistan en hij is al enige tijd uitgeprocedeerd.
Ram wordt gedetineerd in Rotterdam. De advocaat ziet kleine kans een nieuwe procedure te kunnen opstarten. Vriendin zegt daarover
Zijn procedure heb ik eerder al eens uitgebreid bestudeerd… in de stukken las ik dat zijn geloofwaardigheid in twijfel getrokken werd puur en alleen om het feit dat hij zijn reis niet kon staven met tickets en “hotelboekingen” enzo… Zijn reis heeft een paar maanden geduurd… op, in en onder gammele trucks, bussen, in achterbakken van auto’s etc. die helaas geen van allen “tickets” van de desbetreffende etappes overhandigden als bewijs voor de Nederlandse overheid…
Ofwel, hij kon alleen maar over zijn reis vertellen en geen één reisdocument laten zien… er is gevraagd naar kleuren van auto’s, types, nummerplaten, plaatsen van overnachtingen etc. Ik was verbaasd over hoeveel Ram nog op heeft weten te hoesten… alsof je nummerborden gaat lopen onthouden, als je vlucht voor je leven… Daardoor en alleen maar daardoor werd zijn geloofwaardigheid over zijn reis in twijfel getrokken en daarmee dan ook maar meteen zijn motivatie om te vluchten… Dat werd in eerste instantie gewoon geheel aan de kant geschoven en daar werd niet eens naar gekeken… en dat terwijl er de nodige familieleden vermoord zijn en er ook de nodige dreigementen geuit zijn…
Een nieuwe procedure kan alleen geopend worden bij nieuwe feiten of genoeg aanvullend bewijsmateriaal bij de reeds gegeven feiten…
Zo wordt bijvoorbeeld gevraagd of er geen aangifte van de moorden gedaan is bij de politie….logische vraag in Nederland…. voor Afghanen “een lachertje”…. politie functioneert daar niet zoals hier gebruikelijk is en wordt steeds meer geïnfiltreerd door de Taliban… mensen zijn bang en de meeste mensen daar moeten niet zo heel veel van de politie hebben, ze hebben er totaal geen vertrouwen in… “aangifte doen, wat is dat?”
Als Ram in Rotterdam zit kan hij bellen naar zijn vriendin, vanuit zijn eigen cel. Dat kan in Zeist niet, maar misschien ooit ..
Over het verblijf in Rotterdam zegt vriendin ondermeer
“Daarbinnen” gaat alles maar dan ook werkelijk alles met formuliertjes …. en dat drijven ze echt heel ver door….
1 voorbeeld Als Ram mij wil schrijven, moet hij op de afdeling waar hij zit maar om een blaadje vragen. Dat heeft hij gedaan en daar heeft hij een mooie brief van geschreven. Posten via de interne “post” , inclusief bestellen van postzegels en enveloppen zou anderhalve week duren. Die brief kan hij ook niet aan vriendin overhandigen. “nee, dat mag niet … zijn handgeschreven briefje van 1 A4-tje daar moet hij een “uitvoerformulier” voor schrijven. Dan moet hij het posten in de “uitvoerbrievenbus” of zoiets. Dan gaat iemand ernaar kijken of het daadwerkelijk uitgevoerd mag worden en als dat zo is, kan ik het briefje (samen met het door mij ondertekende uitvoerformulier) dan bij het volgende bezoek meenemen naar huis… al die handelingen voor dat ene kleine briefje…
Het kan zo veel humaner, zo veel rechtvaardiger, zo veel minder omslachtig en dus volgens mij ook veel goedkoper… ondanks alle formulieren en 8 keer vragen om een paracetamolletje i.v.m. buikklachten, heeft Ram dat paracetamolletje tot op heden nog steeds niet gehad… dat zit kennelijk nog ergens in de molen…
Eten wordt 1 keer per dag gebracht, ’s ochtends rond een uur of 9, daar moet je het de hele dag mee zien te doen… 8 tot 10 sneden brood, boter, iets van chocoladebeleg, één dag kreeg hij 5 plakjes kaas erbij, een andere dag wat salami en de derde dag moest hij het dus alleen met dat chocoladebeleg doen… Je krijgt 1 stuk fruit voor de hele dag en daarnaast 1 magnetronmaaltijd waar Ram in ieder geval niet genoeg aan heeft. Die magnetronmaaltijd zit dus bij dat broodpakket wat ’s ochtend gebracht wordt en wat ze dan zelf mogen opwarmen in een magnetron in de cel. Niets van een gezamenlijk eetmoment ofzo, eten vindt dus altijd alleen op cel plaast (of met zijn 2-en, als je met zijn 2-en zit)… als je er niet genoeg hebt , kun je tegen betaling eten bijbestellen maar daarvoor geldt dezelfde besteltermijn als voor toiletartikelen, enveloppen etc. Dat eten kan je dan bereiden in een keuken ALS je celdeur open is. Dat betekent dus dat in het geval je niet genoeg hebt aan de magnetronmaaltijd je ervoor moet zorgen dat je vòòr 16.30 uur je extra maaltijd klaar gemaakt hebt en genuttigd hebt… ik weet niet hoe laat jullie altijd jullie diner eten, maar mijn tijdstip is het niet…
Het is vernederend, zo vernederend allemaal… dat is ook precies het woord wat paste bij mijn gevoel toen ik afgelopen vrijdag dat gebouw binnenliep en bij hem op bezoek ging… één grote vernedering, dat is het… niets meer en niets minder… en dat noemt onze regering “humaan” en binnen onze rechtstaat schijnt het gewoon allemaal te mogen… in wat voor rechtsstaat leven wij dan eigenlijk ???? Wat ook zo vernederend was, zo vertelde Ram, was het feit dat hij bij binnenkomst zichzelf helemaal uit moest kleden en dan ook nog eens in zijn nakie 3 keer moest bukken… waarom???? Hij is toch geen drugssmokkelaar, hij heeft niets crimineels gedaan, hij is niet veroordeeld ofzo en waarom dan deze behandeling???
Dit zijn de vragen die ook wij graag willen stellen aan de minister.
Ik hoef u , hier aanwezig bij de wake niet te vragen wat uw stem op 12 september betekent voor mensen als Ram.
Mocht u het nog niet weten wat te kiezen.. de raad van Kerken heeft een prima overzicht geschreven van de partijprogramma’s inzake vreemdelingen. http://www.raadvankerken.nl/?b=2069
En Amnesty is een actie gestart om de kandidaat-Kamerleden te bevragen over hun plannen met de detentie van vreemdelingen.
Er is deze maanden veel gaande in de pers over vluchtelingen in Nederland. Maar het lijkt bladstil als het over detineren gaat van uitgeprocedeerde asielzoekers. Detineren is het opsluiten van mensen zonder geldige verblijfspapieren om ze uit het land te zetten.
Al sinds jaar en dag lukt dat in rond de helft van de gevallen niet, omdat het land van herkomst medewerking weigert. Zij worden 16 van de 24 uur per dag achter slot en grendel geïsoleerd in een meerpersoonscel. (Herinnert u zich nog de discussies in de pers over gevangenissen met meerpersoonscellen…)
Daarin bevindt zich onder meer een t.v.toestel. Sinds een aantal maanden is er ook dagbesteding, maar in principe vervelen ze zich te pletter. Hun omstandigheden zijn rotter dan die van strafgevangenen. Hoewel ze wel onder de Penitentiaire Beginselenwet vallen. Hoe kan dat, want ze hebben geen strafblad. Dat is onrechtvaardig, onlogisch, oneconomisch want heel duur. Ook ondoelmatig, om ze bereid te vinden naar elders vrijwillig af te reizen, onmenselijk en uit de tijd.
Daarom staan we hier. Wanneer is dat nu eens afgelopen? Welke partij zet zich in voor humaan vluchtelingenbeleid en dus ook humane ongedocumenteerden opvang? Een klein lichtpuntje is wel, dat INLIA de uitvoering van een Transithuis gaat verzorgen samen met Kerk in Actie. Dat is een alternatief voor vreemdelingenbewaring.
Als een familielid op sterven ligt, mag de mens hier achter hek en muur geen afscheid nemen. Bijvoorbeeld van haar moeder in Leeuwarden. Een crimineel in welke Nederlandse gevangenis dan ook, mag dat wel. Als dat wel zou mogen, is dan de staatsveiligheid in het geding? Welke politieke partij verdedigt dit? Welke politieke partij zet deze detentiecentra nu eens op de agenda. Geen een? Tweede Kamer!
Wij waken tegen de gang van zaken in vreemdelingendetentie
mensen zonder strafblad in de boeien slaan bij hun aanhouding;
bij het verwelkomen in het Detentiecentrum Kamp van Zeist ze intimideren door ze te dwingen zich te ontkleden om hun naakte onderlijf te laten zien;
hetzelfde als ze onder bewaking naar het ziekenhuis of de rechtbank zijn geweest; daarheen alleen met handboeien en broekstok;
dat geldt allemaal ook voor zwangere vrouwen;
veelvuldig overplaatsen van het ene naar het andere detentiecentra…
Daarom staan we hier. Wanneer is dit nu eens afgelopen? Is de staatsveiligheid in het geding als er 10 x humaner omgegaan wordt met ongedocumenteerden?
Wij waken hier elke eerste zondag van elke maand, van half vijf tot half zes. Er wordt ook op andere plaatsen gewaakt: Bij het detentiecentrum Rotterdam, Portelabaan 7 is steeds op diezelfde dag ook een wake van zeven tot acht uur ’s avonds. Bij de detentieboten in Zaandam, Rijshoutweg 14 is elke derde zondag van elke maand een wake om twee uur ’s middags.
De moeder van alle wakes, bij het Detentiecentrum Schiphol-Oost, pal naast de startbaan, houdt weer een wake op 12 augustus om twee uur ’s middags, de tweede zondag van elke maand. Ze zeggen daar al vele jaren, dat ze grote vragen hebben bij het opsluiten van mensen die niets misdaan hebben.
Tot onze spijt wordt Situatie nu vervolgd bij komende wakes.
Vandaag – 1 juli – is het een nationale feestdag in Suriname.
Keti-koti, dag van de verbroken ketenen, in het Suriname-van-nu verbreed tot Dag van de vrijheden. Op 1 juli 1863 schafte Nederland de slavernij af in Suriname. Duizenden mensen werden hersteld in een elementair recht, het recht op zelfbeschikking.
Eigen bestuur. – Kunnen bepalen wat je doet en voor wie. -Vrijheid van handelen.
Hier, op deze plek aan de goede kant van de hoge hekken, staan we erbij stil dat vrijheid van handelen niet voor iedereen geldt.
Als geestelijk verzorger in de psychiatrie maak ik dagelijks mee hoe mensen in het kader van hun behandeling en herstel achter gesloten deuren worden verpleegd, soms ook tegen hun zin. Hen worden tijdelijk bepaalde vrijheden ontnomen.
Over die vrijheden wordt vaak gesproken: “Heb je vrijheden?” “Heeft zij de vrijheid om onder begeleiding naar buiten te mogen?” is een vraag die ik nog wel eens stel.
Vrijheid heeft te maken met ‘stuur’ hebben over je eigen situatie. Regie in eigen hand.
Soms lukt dat niet meer. Dan kom je onder vreemd bestuur. Een bepaalde lijdensdruk is het gevolg. Er zijn grote overeenkomsten tussen mensen in en buiten de psychiatrie. De verschillen zijn gradueel, niet principieel. Mensen die opgesloten worden vanwege hun gezondheid richten hun focus op die onvrijheid, maar er zijn andere onvrijheden, andere vormen van ‘vreemd bestuur’, die al langer aan de orde waren en lijden veroorzaakten.
Mensen buiten de psychiatrie zijn niet allemaal gezond, ook niet in hun hoofd, en zijn niet allemaal vrij van lijden.
Vormen van vreemd bestuur, onvrijheid, kent vrijwel iedereen. Familiecodes, sociale groepsdruk, maatschappelijke carrière-druk, schuldgevoel: het zijn maar voorbeelden van krachten waarover we lang niet altijd de regie in eigen hand hebben.
Er zijn grote overeenkomsten tussen de mensen binnen in Kamp Zeist en de mensen erbuiten. We zijn allen mensen die veiligheid nodig hebben en niets liever willen dan in vrede en rust een bestaan op te bouwen. Zij zitten achter een hek. Wij achter andere barrières en beperkingen. Sommige wel minder absoluut.
Het verlangen naar Keti-Koti, dag van verbroken ketenen, verbindt ons over de hekken heen.
