N.a.v. de extra wake van 14 juli verscheen er in het kerkblad van de Paaskerk in Baarn een artikel geschreven door Kees Kruijswijk Jansen
Ik ben hier vanwege de vrijgevigheid van God.
Deze zomer citeerde ds Jos van Oord in de dienst in de Paaskerk een jongen, “Ik ben hier vanwege de vrijgevigheid van God”. Ze waren bij de omheining van Kamp Zeist. Ze stonden bij de hoge muur waarachter de gezinnen die uitgezet moeten worden, worden vastgehouden tot het moment van vertrek. Het was het Kyrië moment in de dienst dat Jos erover sprak, een moment van ‘Heer, ontferm U’. Je zou willen, zei hij, dat de vrijgevigheid van God zou doorwerken in de besluiten van onze bestuurders. Jos zei ook “Hoe je God ook ziet, hij/zij staat voor vrijgevigheid. Dat moet onze geest prikkelen, op de been zetten naar mildheid, welwillendheid, ruimhartigheid. Zo geef je Gods vrijgevigheid een menselijk gezicht.”
Ik stond deze zomer ook bij die muur, op een zondag in juli. Het was een extra Wake bij de poort van het detentiecentrum van kamp Zeist vanwege het gezin Babayants. Die week waren ze in alle vroegte van hun bed gelicht in het AZC in Emmen en naar Kamp Zeist gebracht en opgesloten. Ze zouden maandagavond op het vliegtuig worden gezet naar Oezbekistan, een vader en moeder met vier kinderen van 20, 14, 10 en 3 jaar. Tien jaar geleden vluchtten ze uit Oezbekistan, de jongste twee werden in Nederland geboren.
We liepen die zondag naar de muur waarachter het gezin werd vastgehouden. Zo’n honderd mensen waren er, waaronder het voetbalteam van de twintigjarige zoon, de dansgroep van het oudste meisje en de schoolklas van haar jongere zusje. Ook Defence for Children was er vanwege de zorg om de kinderen. Vanuit de Paaskerk waren Hillie Klingenberg en ondergetekende daarbij.
De namen van de gezinsleden werden gescandeerd, Aram, Ariana, Amelia, Aleksa, en die van de ouders Aleksandr, Karina. Aangrijpend was hun reactie, het bonzen op de ramen, hun stem uit het gebouw. Onze schaamte was voelbaar, hoe in ons vrije land met asielzoekers, en zeker met de kinderen wordt omgegaan.
Op de dag van de uitzetting, de maandag, zou de voorzieningenrechter hun zaak nog eens bekijken. De uitkomst daarvan is dat hun zaak wordt uitgesteld, dat de minister beter moet motiveren waarom het voor de kinderen veilig genoeg is om naar Oezbekistan terug te keren. De jongste twee zijn daar nooit geweest, immers geboren in Nederland. Voorlopig mag het gezin hier blijven.
Is een Wake dus zinvol? Je kunt tegenwerpen dat het gaat om uitgeprocedeerde asielzoekers. De rechter heeft toch gesproken?! Ja, maar het zijn geen criminelen die achter de tralies moeten, zeker niet als er kinderen in het spel zijn. In de zitting op maandag zei de landsadvocaat dat het de schuld van de ouders is dat ze het zo lang gerekt hebben om in Nederland te blijven. De reactie van een van de kinderen was dat je de schuld van de ouders niet mag verhalen op de kinderen. Die woorden staan ook in de bijbel, lang geleden schreef de profeet Ezechiël ze in zijn boek. Kinderen mag je niet, nooit, afrekenen op wat hun ouders hebben gedaan of nagelaten.
“Ik ben hier vanwege de vrijgevigheid van God”. Is een Wake daarom zinvol? Bij iedere waken is het voelbaar dat het om mensen gaat, mensen die alles hebben achtergelaten omdat hun leven bedreigd werd. Deze mensen die geen criminelen, maar wanhopig, mensen die het waard zijn om ze een hart onder de riem te steken, om ze te laten voelen dat er nog mensen zijn die hen ter harte gaan. Het gaat niet om het ontkrachten van een rechterlijke uitspraak, maar het gaat om mensen die alles achter hebben gelaten omdat het niet veilig voor was om te blijven waar ze waren. Ze hunkeren er naar om te leven, net als wij. Het is zinvol om hun namen te noemen en ze zo aan de vergetelheid te ontrukken.
Het is mooi dat het gezin uitstel heeft gekregen, laten we hopen en bidden dat het uitstel geen afstel wordt, dat er iets zichtbaar mag worden van de vrijgevigheid van God.
Kees Kruijswijk Jansen
foto’s: veel belangstelling uit Emmen en support van Defence for Children