Juli 2013
Het recht om asiel aan te vragen staat in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, artikel 14. De term asiel komt van het Griekse woord ‘asulon’ en betekent iets als ‘plaats waar niet geroofd wordt’, een ‘vrijplaats’. Onder ‘asiel’ verstaan we nu een toevluchtsoord dat bescherming biedt tegen gevaren en vervolging.
In het Vluchtelingenverdrag uit 1955 is dat recht om asiel aan te vragen verder uitgelegd. Er staat dat een persoon die uit gegronde vrees voor vervolging wegens zijn ras, godsdienst, nationaliteit, het behoren tot een bepaalde sociale groep of zijn politieke overtuiging zijn land moet verlaten, in een ander land asiel moet worden verleend.
In de politiek, de media en onder de burgerij is bij tijd en wijle onrust over het aantal vluchtelingen dat asiel vraagt in Nederland. Van alle asielzoekers die naar het westen komen wordt meer dan de helft na onderzoek niet erkend als vluchteling en teruggestuurd.
Zij werden wel erkend en mochten blijven:
Bob Marley, Gene Simmons, Mika, Miriam Makebe, Gloria Estefan, de familie Von Trapp, Chopin, Thomas Mann, Kader Abdollah, Salvador Dali, Marlene Dietrich, Milos Forman, Madeleine Albright, Jean-Luc Dehaene, Albert Einstein en Anne Frank. Allen moesten hun land verlaten uit angst voor onderdrukking, gevangenschap of (burger)oorlog. Sommigen bleven voor kortere tijd, anderen voorgoed.
Hebben Uitgeprocedeerden ook rechten?
Twee asielzoekers, een man (21) uit Sierra Leone en een vrouw (29) uit Mali, dienden onlangs een klacht in omdat ze vanwege hun hongerstaking in een isoleercel met camerabewaking werden geplaatst. Ze kregen gelijk van de commissie van toezicht van het Justitieel Centrum Schiphol
Als gedetineerden in een isoleercel zitten, betekent dit dat zij 23 uur per dag in een ruimte verblijven met alleen een matras, een zitje, een toilet en een wastafel. Zij mogen een uur naar buiten, in een luchtkooi. Uit medische literatuur blijkt dat deze behandeling kan leiden tot psychische beschadiging, waaronder angstaanvallen, paniek, concentratiestoornissen of psychoses.
Het gebruik van isoleercellen is volgens de advocatenvereniging ‘een structurele mensenrechtenschending’.
Illegaal en recht.. (uit het jaarverslag van STIL)
Solidariteitsorganisatie STIL uit Utrecht geeft humanitaire noodhulp aan vluchtelingen en migranten zonder verblijfsvergunning en komt op voor hun belangen. Dagelijks heeft STIL te maken met vluchtelingen die op straat gezet zijn, soms na jarenlang verblijf in asielzoekerscentra, soms twee weken na aankomst in Nederland. Vaak verkeren ze in medische en /of humanitaire nood.
Bij STIL kloppen in een jaar meer dan 200 mensen aan die op straat staan en geen kant op kunnen. Ze mogen niet werken, zich niet verzekeren tegen ziektekosten en hebben geen toegang tot opvang of bijstand.
Wij helpen dan medisch noodzakelijke zorg te regelen. Dat kan gaan om medicijnen, een verloskundige, psychische hulp, huisarts of tandarts. (zie elders- medische hulp). Ook kijken we naar juridische mogelijkheden
STIL signaleerde in 2012 een toename van het aantal mensen dat in onze ogen in een volstrekt onverantwoorde, zorgelijke en soms zelfs levensbedreigende situatie terecht kwam doordat ze op straat gezet waren (meestal als uitgeprocedeerd vluchteling, soms nog in procedure) waarbij er onvoldoende nazorg geregeld was in de zin van uitleg over waar en hoe de nodige medicijnen en zorg te krijgen.
Ze hebben daar wel recht op! Maar de weg weten ze niet.
Hierdoor ontmoetten we in 2012 relatief veel mensen in schrijnende medische situaties. Dit is op zich altijd al het geval geweest bij STIL, echter de ernst van de medische nood en het aantal mensen in de problemen zijn toegenomen. Dit vinden wij zeer zorgwekkend. Het ging bijvoorbeeld om mensen met ernstige suikerziekte, erge pijnklachten of in erg verwarde (kwetsbare) toestand.
Het probleem van de vele dakloze vluchtelingen is niet (meer) op te vangen door organisaties zoals STIL, kerken en particulieren. De nood is te groot, te ernstig, we kunnen te weinig oplossingen bieden en het gaat om te veel mensen.